Όταν εγώ σου ζητάω να μ’ ακούσειςκαι συ αρχίζεις να μου δίνεις συμβουλέςδεν κάνεις αυτό που σου ζήτησα.
Όταν εγώ σου ζητάω να μ’ ακούσειςκι εσύ αρχίζεις να μου λες πως δεν πρέπει να αισθάνομαι έτσι,ποδοπατείς τα συναισθήματά μου.
Όταν εγώ σου ζητάω να μ’ ακούσειςκαι συ νομίζεις πως πρέπει να κάνεις κάτιγια να λύσεις το πρόβλημά μου,όσο κι αν σου φαίνεται παράξενο, μ’ απογοητεύεις.
Άκουσέ με! Μόνο αυτό σου ζητάω. Άκουσέ με!Μη μου μιλήσεις, μην κάνεις πράγματα για μένα-δεν είναι αυτό που θέλω. Απλώς άκουσέ με (…).
Μπορώ να τα καταφέρω και μόνος μου.Δεν είμαι ανήμπορος.Ίσως αποθαρρημένος και δισταχτικός, αλλά όχι ανήμπορος.
Όταν εσύ κάνεις για μένα κάτι, που μπορώκαι χρειάζομαι να το κάνω μόνος μου,μου εντείνεις το φόβο και την αδυναμία μου.
Όταν, όμως, αποδεχτείς απλά πώς αισθάνομαι,αυτό που αισθάνομαι–όσο παράλογο κι αν είναι το συναίσθημά μου-τότε μπορώ να προχωρήσω,να καταλάβω τί κρύβει ο παραλογισμός μου.
Κι όταν πια αυτό το αποσαφηνίσω,οι απαντήσεις γίνονται ξεκάθαρες και δε χρειάζομαι συμβουλές.Τα παράλογα συναισθήματα δεν είναι πια παράλογασαν καταλάβουμε τί κρύβουν.
Ίσως γι΄αυτό η προσευχή να λειτουργεί συχνάγια μερικούς ανθρώπους. Γιατί ο Θεός είναι βουβός.Δεν προσπαθεί να δώσει συμβουλές,ούτε να σώσει την κατάσταση.“Εκείνος” ακούει μόνο κι αφήνει σε σένα να κάνεις τη δουλειά.
Γι΄αυτό, σε παρακαλώ, άκουσέ με! Άκουσέ με!Κι αν θέλεις να μιλήσεις,περίμενε λίγο τη σειρά σου.Και τότε εγώ θ’ ακούσω εσένα.
Ανώνυμος
(Πηγή: Luterman, 1991, σ. 110)
Άννα Πολεμικού
PhD, MSc, PgCert, BA (Hons)
Ψυχολόγος - Διδάκτωρ Ψυχολογίας Πανεπιστημίου Bath
Ψυχολόγος - Διδάκτωρ Ψυχολογίας Πανεπιστημίου Bath